Bir kesit

Akşamüstü, bir takım bağrışmalar geldi sokaktan. Önce tam anlayamadım, bir çeşit tartışma sandım, üstünde de durmadım.

Bir süre sonra bağrışmanın yerini bir kadının ağlama sesleri alınca ve sokağın başından siren sesleri gelmeye başlayınca dışarı çıktım. Bir kadın çaresiz bir şekilde sokaktaki bir apartmanın üst katlarında bir daireye doğru sesleniyor ama bir türlü yanıt alamıyordu. 

Anladığım, içeride oğlunun olduğu, kadının içeri giremediği ve oğlundan hiç ses gelmediği idi. İnanılmaz bir telaş ve kaygı oluştu hepimizde.

İtfaiye geldi, çoğu zaman sokaklarda görüp sıradan bir araç muamelesi yaptığım o aracı bu kez büyük bir umudun somut yansıması olarak gördüm. 

Araç, merdivenini daireye doğru uzatırken, zaman bir türlü geçmedi. O esnada, o merdivendeki itfaiye erlerinin yerinde hem olmak hem de olmamak istediğimi hissettim birden. Olmak isterdim, çünkü, belki bir hayat kurtarılacaktı, kadıncağızın çileli bekleyişi sona erdirilecekti. 

İstemezdim, çünkü, açık olan küçük pencereden içeri girdiklerinde nasıl bir manzarayla karşılacakları belli değildi. Allah göstermesin, çocuğa kötü bir şey olmuş olabilirdi.

En nihayetinde, çocuğun biraz fazlaca derin bir uykuya daldığı anlaşıldı ve çocuk uyandırıldı.

Tabii uykuya dalarken, pencereden giren üniformalı iki adam tarafından uyandırılmayı beklemediği için korkmuştur muhtemelen ama, hissettiği bizim, hele ki annesinin onun için duyduğu korkuyla kıyaslanamayacak bir korkudur elbette. 

Pencereden dışarı baktı bir an için, sokakta kendisi için endişelenen insanları gördü, hem şaşırdı hem sanki biraz mahçup oldu, ama iyiydi, önemli olan bu.. Çocuğun iyi olduğu anlaşıldığında sokaktaki ve diğer evlerin pencerelerindeki insanların sevinci, anneye bakışlarındaki ışık bambaşkaydı.